Καύσιμα: “Πονοκέφαλος” το ράλι τιμών – Όλες οι προτάσεις για νέο πακέτο μέτρων
https://www.enikonomia.gr/my-money/kafsima-ponokefalos-to-rali-timon-ol/373136/
Γράφει ο Βαγγέλης Δουράκης
Η εξίσωση κάθε άλλο παρά εύκολη είναι, αλλά με τη μέση τιμή της βενζίνης να διαμορφώνεται στα επίπεδα των 2,20 ευρώ, ποσό πάνω στο οποίο υιοθετούνται περαιτέρω αυξήσεις 3,5 λεπτών, είναι δεδομένο πως οι προτάσεις για νέο πακέτο στήριξης νοικοκυριών και επιχειρήσεων πέφτουν «βροχή».
Ποιες είναι οι προτάσεις για νέο πακέτο στήριξης
Βεβαίως, το ζήτημα είναι ποιες από όλες τις προτάσεις που έχουν κατατεθεί μπορούν να υιοθετηθούν με βάση τα δημοσιονομικά περιθώρια, αν θα «πιάσουν τόπο» και σε πόσο διάστημα θα αποδώσουν.
Ποιες είναι λοιπόν οι προτάσεις που έχουν πέσει στο «τραπέζι»; Το τελευταίο διάστημα «φοριέται» πολύ το 200αρι, το επίδομα που υιοθετήθηκε για πρώτη φορά τα Χριστούγεννα, δόθηκε και το Πάσχα και υπάρχουν σκέψεις να καταβληθεί και το.. καλοκαίρι!
Άλλη μια σκέψη είναι η επέκταση του fuel pass, δηλαδή η επιδότηση αγοράς καυσίμων με ποσό 40 έως και 55 ευρώ για άλλους 3 μήνες (Ιούλιος- Σεπτέμβριος), όταν υπάρχει και πρόταση για επέκταση της επιδότησης 0,15 ευρώ/λίτρο που σήμερα έχει υιοθετηθεί για το πετρέλαιο.
Η πρόταση έχει να κάνει με την επιδότηση και των υπόλοιπων καυσίμων (βενζίνη) με 0,15 στην πηγή, ώστε η συγκεκριμένη έκπτωση να φτάνει στην αντλία και τον καταναλωτή.
Από τι θα εξαρτηθεί η υιοθέτηση νέου πακέτου μέτρων
Η απόσταση όμως από τη σκέψη στην εφαρμογή είναι μεγάλη. Για να υιοθετηθεί ένα νέο πακέτο θα πρέπει να διαμορφωθούν και κάποιες συνθήκες που να επιτρέψουν μια τέτοια κίνηση.
Μια αποκλιμάκωση των διεθνών τιμών φυσικού αερίου, σίγουρα θα βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση, καθώς έτσι καλλιεργείται μια συνθήκη δημιουργίας πρόσθετου δημοσιονομικού χώρου στον προϋπολογισμό. Οι μειωμένες σε σχέση με τη βάση υπολογισμού των 100 ευρώ ανά μεγαβατώρα, τιμές του φυσικού αερίου περιορίζουν τις εγχώριες ανάγκες παρεμβάσεων στο πλαίσιο του εθνικού σχεδίου για την ενέργεια. Οι παρεμβάσεις αυτές κοστίζουν 1,1 δισ. ευρώ στον προϋπολογισμό το δεύτερο εξάμηνο.
Η δεύτερη συνθήκη σχετίζεται με την πορεία του τουρισμού, όπου το οικονομικό επιτελείο συνεχίζει να κάνει τους λογαριασμούς του με την παραδοχή εσόδων ίσων με το 80% των αντίστοιχων του 2019, αλλά η αγορά και το υπουργείο Τουρισμού καταγράφουν ρεύμα -αν δεν ανατραπεί- ικανό να φτάσει ή και να ξεπεράσει το ρεκόρ εκείνης της χρονιάς.
Πότε διαμορφώνεται πρόσθετος δημοσιονομικός χώρος
Στον βαθμό όπου οι εξελίξεις αποδειχθούν καλύτερες των προσδοκιών, το υπουργείο Οικονομικών θα είναι σε θέση να πιστοποιήσει τους επόμενους μήνες πρόσθετο δημοσιονομικό χώρο, δίνοντας τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να ανοίξει και πάλι το πουγκί των παροχών, το οποίο επί του παρόντος έχει κλείσει.
Εκτός και εάν η Κομισιόν δώσει σήμα αποφάσεων στην επικείμενη Σύνοδο Κορυφής για ευρωπαϊκή ενιαία απάντηση στην πρόκληση της ενεργειακής κρίσης και η εξοικονόμηση στον προϋπολογισμό έρθει νωρίτερα, ανοίγοντας τον δρόμο για νέα παρέμβαση στα καύσιμα μέσα στο καλοκαίρι. Αλλιώς, τα όποια νέα μέτρα θα υιοθετηθούν από τον Σεπτέμβρη…
Μια ακόμα πτυχή που θα μπορούσε να ανοίξει τον δρόμο για έξτρα μέτρα έχει να κάνει με την περιβόητη ρήτρα διαφυγής, η οποία θεωρείται πιθανό να παραμείνει ενεργή και το 2023. Η ρήτρα δεν διαμορφώνει δημοσιονομικό χώρο, αλλά ανοίγει τον δρόμο για «μετρημένες» παροχές με δανεικά.
Πότε θα υιοθετηθούν τα νέα μέτρα
Υπάρχει μία παράμετρος πάντως που ενισχύει το ενδεχόμενο τα όποια νέα μέτρα να υιοθετηθούν από το φθινόπωρο και όχι πριν από «τα μπάνια του λαού». Και αυτή είναι το ότι την δεδομένη στιγμή έχει τεθεί ως κυρίαρχος στόχος η έξοδος από την ενισχυμένη εποπτεία.
Η κυβέρνηση προφανώς θα ήθελε να έχει το δημοσιονομικό περιθώριο να παρέμβει στο μέτωπο των καυσίμων για να ρίξει τις τιμές διευρύνοντας και επεκτείνοντας το μοντέλο των επιδοτήσεων που ήδη ακολουθεί σε περιορισμένη έκταση.
Όσο δεν υπάρχει δημοσιονομικός χώρος όμως και όσο πλησιάζει το Eurogroup της 16ης Ιουνίου, το οποίο αναμένεται να σφραγίσει την έξοδο της Ελλάδας από την ενισχυμένη εποπτεία, φαίνεται πως δεν θα ρισκάρει να περιορίσει το πολιτικό κόστος της ακρίβειας έναντι της αλλαγής στάσης εταίρων και αγορών.